« حق مادرت این است که بدانی او تو را در جایی نگه داشته که کسی نگه نمی دارد و از میوه دلش به تو داده که کسی به کسی نمی دهد و از تو با همه وجودش از گوش،چشم و دست و پا و موی و پوست ، با شادمانی و سرور نگهداری و نگهبانی کرده ، و ناملایمات غم و اندوه و نگرانی ها را تحمل می کند و شادمان و خرم است که تو را سیر نماید و خود گرسنه بماند. تو را بپوشاند و خود برهنه باشد، تو را سیراب کند و خود تشنه بماند ، خود در آفتاب باشد و بر تو سایه افکند، با تحمل مشقت ، آرامش تو را فراهم آورد و با پذیرش رنج بی خوابی تو را از لذت خواب بهره مند سازد. شکمش ظرف وجود تو و دامنش پناهگاه امن تو و سینه اش چشمه جوشانی برای رفع عطش تو و جانش فدای تو شده و سرد و گرم روزگار را به خاطر تو پذیرا گشته است ، پس باید به پاس این همه محبت و زحمت سکرگزار او باشی و هرگز نمی توانی مگر اینکه خدایت یاری کند.
    و اما حق پدرت آن است که بدانی او اصل توست و تو شاخه و فرع ، او اگر نمی بود تو نیز نبودی ، پس هرگاه در خود چیزی دیدی که تو را شادمان ساخت ، بدان که اصل آن نعمت را از پدر داری و خدای را بر آن سپاس گو و شاکر باش. » رساله الحقوق ص ۲۹۳
« گاهی انسان در دوران حیات پدر و مادر به آنان احسان و نیکی می کند ولی پس از مرگ آنان را فراموش نموده، دین آنها را ادا نمی کند و برای آنان از خداوند طلب آمرزش نمی نماید. خداوند چنین کسی را عاق والدین ثبت می کند و گاهی انسان در دوران حیات پدر و مادر، نسبت به آنان عاق شده و هر گونه احسانی را از آنان دریغ می نماید. اما بعد از مرگ آنان قرض آنان را ادا می کند و برای آنها از خدواند طلب مغفرت می کند، خداوند او را جز نیکوکاران به پدر و مادر ثبت می کند. » بحار النوار ج ۷۴ ص ۵۹